هر چه میمکم از پستانهای بلند شب

به سپیدی قد نمی دهد تکرار.

این همه یائسگی که لم داده , ولم نمی دهد

 خوابی که نمی آید و می آید

نمی ماند

و عقربه ی زوار در رفته ای که فقط       عقربگی میکند

تکانم نمی دهد

                             می ترکاندم .

وقتی که همیشه هنوز و هنوز,      ثانیه می دزدد

اطاق گرد می شود       می گردد و می گردد ,     قفس می تند .

پنجول می کشد به خاطره ای که نفس حبس می کند.

نیستم ,

کم میشوم ,

و دستم به زمین هم نمی رسد .

گاز می زنم لب و لوچه ی آویزان پنجره ای که چشمک می زند به سپیدی رانم .

.

.

هر چه میمکم از این پستانهای بلند به سپیدی قد نمی دهم .

هر چه از این دیوار می گردم ,  گرد می شود سرم . 

هر چه از این پنجره لب می گیرم           شیطان می لیسم .

پاهایم تا می خورد و           می لنگم

خم شده ام و            کمانگی میکنم .

رها شده ام ,    رها

                              قبر بعدی مال من ...